φυτίλι

στο πίσω μέρος του κεφαλιού κάθε ανθρώπου
υπάρχει ένα μικρό, διάφανο φυτίλι
αόρατο στο κοινό μάτι

για ‘κεί στοχεύει ο ποιητής
παίρνει τις λέξεις, τις βάζει στη σωστή σειρά
τις τρίβει μεταξύ τους
να βγάλουν σπίθα, ν’ ανάψει το φυτίλι

βιάζεται πολύ
και προσπαθεί με αγωνία
να βρει τις λέξεις τις σωστές

όσο περνούν τα χρόνια του ανθρώπου
τόσο μικραίνει το φυτίλι
κι έρχεται η στιγμή που χάνεται, αχρησιμοποίητο

και πεθαίνει εκείνο το κεφάλι,
και ζει το σώμα μόνο του, νεκρό πια