Πρώτη δημοσίευση: Παρασκευή, 28 Ιουνίου 2024

στην άκρη της θάλασσας
ξαπλωμένοι εσύ κι εγώ
το κύμα μας σκεπάζει τρυφερά
καλύπτει για λίγο τα κορμιά μας
κι ύστερα μας αφήνει στο έλεος του ήλιου

φως, αλμύρα και φιλιά
όλα μαζί ανακατεμένα

κι έρωτας ο μάγειρας
κοιτάζει από πάνω
να δει πόση ευτυχία σηκώνει ακόμα
πόσο αντέχει το τσουκάλι να πυρώσει
πριν το κατεβάσει απ' τη φωτιά

Πρώτη δημοσίευση: Παρασκευή, 21 Ιουνίου 2024

πώς με κοιτάς το ξέρω
κι εγώ έτσι σε κοιτάω
σε μια άλλη ζωή
σε μια άλλη εποχή
ίσως τα βλέμματα να ήταν μόνο η αρχή

μα τώρα το ξέρεις και το ξέρω
αυτό το τζάμι το λεπτό ανάμεσά μας
δεν έχουμε κανένα δικαίωμα
να το αγγίξουμε

κι ας θολώνει απ' τις ανάσες μας
κι από τη ζέστη των κορμιών μας

θυμάμαι τη μάνα του πάτερα μου
αλυσοδεμένη με τη μαντίλα της
κλειδωμένη με λουκέτα καμωμένα
από βαφτίσεις, γάμους, τρισάγια και κηδείες

θυμάμαι τις γειτόνισσες
κάθε μία, να κρατάει το κλειδί της διπλανής της

θυμάμαι τη λαχτάρα τους να ζητήσουν την ελευθερία
και τη σκληρή γροθιά τους
που έσφιγγε με μανία το κλειδί

κι ύστερα
εμφανίστηκαν οι ίδιες αλυσίδες και στη δική μου μάνα
και κράτησε κι εκείνη το κλειδί της διπλανής της
κι ας μάτωνε από μέσα η καρδιά της

και στεναχωριέμαι
που άλλες αλυσίδες εκτός από τις δικές μου
δεν μπορώ να λύσω

Πρώτη δημοσίευση: Κυριακή, 21 Απριλίου 2024
---

όταν θα έχεις πεθάνει πια

οι δικαστές
θα στείλουν τον ένοχο στην φυλακή για λίγο

οι δηλώσεις θα είναι βαρυσήμαντες
θα θέσουν ένα τέρμα
άλλη να μην το ζήσει πια αυτό

οι νόμοι θ' αλλάξουν
θα γίνουν αυστηροί κι ασήκωτοι

κι όσοι επέτρεψαν να σου συμβεί αυτό
θα χάσουν τον γλυκό μισθό τους

όταν θα έχεις πεθάνει πια

θα γραφτούν ποιήματα
και μουσικές και τραγούδια

οι άνθρωποι θα βγουν στους δρόμους
να διαδηλώσουν καίγοντας την πόλη για σένα

τα social θα γεμίσουν αναρτήσεις
με κείμενα πύρινα γεμάτα οργή και αηδία

κι απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα
εκδηλώσεις θα γίνονται στη μνήμη σου

όταν θα έχεις πεθάνει πια
όχι νωρίτερα

νωρίτερα κοίτα εσύ τι θα κάνεις
εμείς
όταν θα 'χεις πεθάνεις θα νοιαστούμε

#υφαντό #ποίηση #ποιηση #ποιήματα #ποιημα #ποίημα #ελληνικήποίηση #greekpoetry #poetry #ellinika #ελληνικα #diavazo #διαβάζω #διαβαζω #poem #ταβουλτσιδης

κάθε βράδυ, σαν έκλεινα τα μάτια
το μαξιλάρι χάνονταν
και μια ορχήστρα από φως
μ’ είχε στο κέντρο της

πρωταγωνιστή, σε κάθε είδους έργα

σαν χάραζε ο ήλιος
γινόταν πάλι η ορχήστρα μαξιλάρι
κι ήταν η μέρα βάσανο
μέχρι να ‘ρθει ξανά το βράδυ

ώσπου το κατάλαβα
τι είναι οι βραδινές ορχήστρες

αλλά το μαξιλάρι
ακόμα να το πετάξω μακριά