γράφεις τη ζωή σου
στο άσπρο ταβάνι του νοσοκομείου
εκείνο που κοιτάζεις ξαπλωμένος
με τον όρο στο χέρι
και άλλο δεν σου ‘χει μείνει
παρά να μετράς τι έκανες σωστό και τι λάθος
κυρίως τι λάθος

κι όταν τελειώσεις με το παρελθόν
αρχίζεις να γράφεις το μέλλον σου σ’ εκείνο το ταβάνι
όπως το θέλεις
όπως θα το κάνεις οπωσδήποτε όταν βγεις από εκεί
γιατί είναι η ζωή μικρή

ώσπου κάποιος τραβάει απαλά, μη σε πονέσει
τον όρο απ’ τον καρπό σου
και παίρνεις το εξιτήριο στα χέρια

τότε, σαν να τράβηξες μια πρίζα
χάνονται όλα τα γραμμένα απ’ το ταβάνι
κι ζωή συνεχίζεται στις ίδιες ράγες
απαράλλαχτη