άδεια – υφαντό

θα ήταν λέω ωραίο
όταν πεθαίνει κάποιος
την επόμενη μέρα να του δίνεται άδεια
να κατέβει στην πόλη του σαν ξένος

να περπατήσει στα μικρά σοκάκια
να μυρίσει ένα τριαντάφυλλο
να χαμογελάσει σε αγνώστους
κι ύστερα
αφού απολαύσει τον ήλιο στο πρόσωπό του
να πάρει τον ανήφορο

και να τον βλέπουν όλοι με τι ευχαρίστηση ζει
εκείνο το τελευταίο δώρο και να αναρωτιούνται