δεν το συνηθίζω
μα ένα τσιγάρο άναψα αυτό το βράδυ
και κάθε που έβγαινε ο καπνός από τα στήθια μου
σχημάτιζε σκηνές
απ’ το κρεβάτι εκείνο
που βάσταξε ν’ αντέξει τη φωτιά μας
τότε, που είχε κλειστεί ο κόσμος όλος
εκεί που ακουμπούσαν οι ματιές μας
σ’ εκείνο το μικρό σημείο του σύμπαντος
που φυλακίσαμε για δύο στιγμές το χρόνο
κι όταν τελείωσε ο καπνός
άλλο τσιγάρο δε βάσταξα ν’ ανάψω