πολύ θα μ’ άρεσε

σαν γεννήθηκα,
μαζί μου γεννήθηκε ένα ποίημα

όμορφο,
σαν ανθισμένη βυσσινιά

όταν κατάφερα να το δω
το πότισα, το κλάδεψα, το έσκαψα
κι όλο όσο πάει κι ομορφαίνει

το μόνο απ’ τη θνητή μου ύπαρξη
που ο καιρός το θρέφει

κι όταν δεν θα υπάρχω πια
πολύ θα μ’ άρεσε
να μείνει αυτό, να τραγουδάει πως υπήρξα